Διαβάστε περισσότερα
Η Πάτρα, το Πανεπιστήμιο … Ρίο-Αντίρριο, η γέφυρα … πόσο όμορφα από ψηλά!
29 χρόνια τώρα, μέσα από τα πιλοτήρια των αεροσκαφών της Aegean, δεν υπάρχει φορά να μην κολλήσω το βλέμμα μου περνώντας από πάνω κάνοντας τις ίδιες κάθε φορά σκέψεις! Όμορφες μνήμες κατακλύζουν το μυαλό μου, γλυκιά νοσταλγία και ένα μεγάλο ευχαριστώ … στη ζωή, που με οδήγησε χωρίς να το πολυκαταλάβω στο Tμήμα Χημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών πριν από 37 χρόνια και στους ανθρώπους, καθηγητές και συμφοιτητές που συνάντησα στη συνέχεια.
Η μόνη συνειδητή επιλογή το καλοκαίρι του 1984 ήταν η πόλη, μόνο Πάτρα, σίγουρα όχι Αθήνα! Η σχολή ήρθε γιατί έγραψα τους ανάλογους βαθμούς στις τότε Πανελλήνιες, με το Τμήμα Χημικών Μηχανικών να κερδίζει στην προτεραιότητα επιλογής χωρίς να ξέρω πραγματικά γιατί … έδινε καλύτερες επαγγελματικές επιλογές και έδειχνε πιο ενδιαφέρον στο σύνολο του … Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να εμπλακώ με το μοναδικό μου όνειρο λόγω της μυωπίας, την αεροπορία, όλα μου φαίνονταν λίγο πολύ τα ίδια.
Πέρασαν πολλά χρόνια, δεκαετίες, μέχρι να συνειδητοποιήσω ποσό σοφή ήταν η απόφαση του πατέρα μου να με οδηγήσει με έμμεσο τρόπο στο Πολυτεχνείο, αποκρύπτοντας εντέχνως ότι στην πολιτική αεροπορία υπήρχε όριο στην οπτική ικανότητα του υποψηφίου, το οποίο όμως εγώ ικανοποιούσα. Το σχέδιο του ήταν πρώτα πτυχίο από κάποια σχολή κι αν παρέμενε ο πόθος και η αγάπη για το αεροπλάνο …
Ολοκληρώνοντας το τρίτο έτος, καλοκαίρι του `87, «το μυστικό» αποκαλύφθηκε «τυχαία». Και ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για να δημιουργήσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τις συνθήκες προκειμένου να καλύψω το χαμένο χρόνο -όπως λανθασμένα θεωρούσα τότε- επηρεασμένος από την ορμή και τη λαχτάρα της νιότης για την επίτευξη του ονείρου.
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Από το `92 βρίσκομαι επαγγελματικά στον αέρα, ξεκινώντας στην Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, κι από το `99 στην Aegean. Τα τελευταία 20 χρόνια ως εκπαιδευτής αέρος και τα 5 ως εξεταστής ιπταμένων, έχοντας περάσει κι από διάφορες διοικητικές θέσεις στο ενδιάμεσο.
Το αίσιο τέλος της διαδρομής μου ως Χημικός Μηχανικός επιτεύχθηκε όχι μόνο χάρη στην αγάπη προς την επιστήμη και τη γνώση που καλλιεργήθηκε τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά και στους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα μου σε αυτή τη διαδρομή. Στους συμφοιτητές μου, καταξιωμένοι επιστήμονες σήμερα, και στους καθηγητές μου, με ιδιαίτερη μνεία στον κ. Γ. Παπαθεοδώρου και στον κ. Σ. Μπογοσιάν, που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τη δυνατότητα να δουλέψω τη διπλωματική μου εργασία το χειμώνα του `92-`93, ολοκληρώνοντας κάτι που αγαπούσα και αισθανόμουν ότι είχα αφήσει στη μέση.
Τα «όπλα» με τα οποία με εφοδίασε η εμπλοκή μου με το Τμήμα Χημικών Μηχανικών ήταν πραγματικά ανεκτίμητα στη μετέπειτα επαγγελματική μου εξέλιξη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικά ήταν τα εφόδια που αποκόμισα σταδιακά στη διάρκεια της φοιτητικής ζωής μου. Δομημένη σκέψη, πνευματική πειθαρχία, φιλομάθεια, επιμονή και υπομονή στις αντιξοότητες με προσήλωση στον στόχο, τόλμη και πίστη στο όραμα, οργάνωση εργασίας με προσαρμοστικότητα και πίστη στην επίλυση προβλημάτων με όπλα τη γνώση, την επικοινωνία και την ομαδικότητα, δεξιότητες οι οποίες αναπτύχθηκαν στα πανεπιστημιακά μου χρόνια σε γερές βάσεις, ώστε να ωριμάσουν στη συνέχεια στο επαγγελματικό μου περιβάλλον.
Διανύουμε ήδη την εποχή που η 4η βιομηχανική επανάσταση έχει εδραιωθεί γερά στον επαγγελματικό ιστό των σύγχρονων κοινωνιών. Υπάρχουν έρευνες που τεκμηριώνουν ότι το 65% των παιδιών που ξεκινούν στο Δημοτικό σήμερα θα ασκούν επαγγέλματα που ακόμα δεν υπάρχουν. Υπό αυτές της συνθήκες, η έννοια της προσαρμοστικότητας (resilience) και της «δια βίου εκπαίδευσης» θα χαρακτηρίζουν τους επιτυχημένους επαγγελματίες του μέλλοντος. Η σχολή των Χημικών Μηχανικών και ο πανεπιστημιακός χώρος/περιβάλλον ανοίγουν δρόμους, εφοδιάζουν με τα κατάλληλα δομικά υλικά.
Μη φοβηθείτε, λοιπόν, ποτέ να κυνηγήσετε τα όνειρά σας. Αυτό το κυνήγι θα σας κάνει ευτυχισμένους στο τέλος της διαδρομής, καθώς οι πιθανότητες για επιτυχία πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, όταν ο ικανός ακολουθεί τη καρδιά του, το όραμα του. Η διαδρομή και το αποτέλεσμα είναι επιλογή του καθενός. Τολμήστε! Κι αν υπάρχει η απορία, «ποιο δρόμο να ακολουθήσω; ποια διαδρομή ταιριάζει σε μένα;» η απάντηση είναι πολύ απλή …. «If you are working on something exciting that you really care about, you don’t have to be pushed, the vision pulls you!», Steve Jobs
Η Πάτρα, το Πανεπιστήμιο … Ρίο-Αντίρριο, η γέφυρα … πόσο όμορφα από ψηλά!
29 χρόνια τώρα, μέσα από τα πιλοτήρια των αεροσκαφών της Aegean, δεν υπάρχει φορά να μην κολλήσω το βλέμμα μου περνώντας από πάνω κάνοντας τις ίδιες κάθε φορά σκέψεις! Όμορφες μνήμες κατακλύζουν το μυαλό μου, γλυκιά νοσταλγία και ένα μεγάλο ευχαριστώ … στη ζωή, που με οδήγησε χωρίς να το πολυκαταλάβω στο Tμήμα Χημικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών πριν από 37 χρόνια και στους ανθρώπους, καθηγητές και συμφοιτητές που συνάντησα στη συνέχεια.
Η μόνη συνειδητή επιλογή το καλοκαίρι του 1984 ήταν η πόλη, μόνο Πάτρα, σίγουρα όχι Αθήνα! Η σχολή ήρθε γιατί έγραψα τους ανάλογους βαθμούς στις τότε Πανελλήνιες, με το Τμήμα Χημικών Μηχανικών να κερδίζει στην προτεραιότητα επιλογής χωρίς να ξέρω πραγματικά γιατί … έδινε καλύτερες επαγγελματικές επιλογές και έδειχνε πιο ενδιαφέρον στο σύνολο του … Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να εμπλακώ με το μοναδικό μου όνειρο λόγω της μυωπίας, την αεροπορία, όλα μου φαίνονταν λίγο πολύ τα ίδια.
Πέρασαν πολλά χρόνια, δεκαετίες, μέχρι να συνειδητοποιήσω ποσό σοφή ήταν η απόφαση του πατέρα μου να με οδηγήσει με έμμεσο τρόπο στο Πολυτεχνείο, αποκρύπτοντας εντέχνως ότι στην πολιτική αεροπορία υπήρχε όριο στην οπτική ικανότητα του υποψηφίου, το οποίο όμως εγώ ικανοποιούσα. Το σχέδιο του ήταν πρώτα πτυχίο από κάποια σχολή κι αν παρέμενε ο πόθος και η αγάπη για το αεροπλάνο …
Ολοκληρώνοντας το τρίτο έτος, καλοκαίρι του `87, «το μυστικό» αποκαλύφθηκε «τυχαία». Και ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για να δημιουργήσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τις συνθήκες προκειμένου να καλύψω το χαμένο χρόνο -όπως λανθασμένα θεωρούσα τότε- επηρεασμένος από την ορμή και τη λαχτάρα της νιότης για την επίτευξη του ονείρου.
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Από το `92 βρίσκομαι επαγγελματικά στον αέρα, ξεκινώντας στην Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, κι από το `99 στην Aegean. Τα τελευταία 20 χρόνια ως εκπαιδευτής αέρος και τα 5 ως εξεταστής ιπταμένων, έχοντας περάσει κι από διάφορες διοικητικές θέσεις στο ενδιάμεσο.
Το αίσιο τέλος της διαδρομής μου ως Χημικός Μηχανικός επιτεύχθηκε όχι μόνο χάρη στην αγάπη προς την επιστήμη και τη γνώση που καλλιεργήθηκε τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά και στους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα μου σε αυτή τη διαδρομή. Στους συμφοιτητές μου, καταξιωμένοι επιστήμονες σήμερα, και στους καθηγητές μου, με ιδιαίτερη μνεία στον κ. Γ. Παπαθεοδώρου και στον κ. Σ. Μπογοσιάν, που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τη δυνατότητα να δουλέψω τη διπλωματική μου εργασία το χειμώνα του `92-`93, ολοκληρώνοντας κάτι που αγαπούσα και αισθανόμουν ότι είχα αφήσει στη μέση.
Τα «όπλα» με τα οποία με εφοδίασε η εμπλοκή μου με το Τμήμα Χημικών Μηχανικών ήταν πραγματικά ανεκτίμητα στη μετέπειτα επαγγελματική μου εξέλιξη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσω να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικά ήταν τα εφόδια που αποκόμισα σταδιακά στη διάρκεια της φοιτητικής ζωής μου. Δομημένη σκέψη, πνευματική πειθαρχία, φιλομάθεια, επιμονή και υπομονή στις αντιξοότητες με προσήλωση στον στόχο, τόλμη και πίστη στο όραμα, οργάνωση εργασίας με προσαρμοστικότητα και πίστη στην επίλυση προβλημάτων με όπλα τη γνώση, την επικοινωνία και την ομαδικότητα, δεξιότητες οι οποίες αναπτύχθηκαν στα πανεπιστημιακά μου χρόνια σε γερές βάσεις, ώστε να ωριμάσουν στη συνέχεια στο επαγγελματικό μου περιβάλλον.
Διανύουμε ήδη την εποχή που η 4η βιομηχανική επανάσταση έχει εδραιωθεί γερά στον επαγγελματικό ιστό των σύγχρονων κοινωνιών. Υπάρχουν έρευνες που τεκμηριώνουν ότι το 65% των παιδιών που ξεκινούν στο Δημοτικό σήμερα θα ασκούν επαγγέλματα που ακόμα δεν υπάρχουν. Υπό αυτές της συνθήκες, η έννοια της προσαρμοστικότητας (resilience) και της «δια βίου εκπαίδευσης» θα χαρακτηρίζουν τους επιτυχημένους επαγγελματίες του μέλλοντος. Η σχολή των Χημικών Μηχανικών και ο πανεπιστημιακός χώρος/περιβάλλον ανοίγουν δρόμους, εφοδιάζουν με τα κατάλληλα δομικά υλικά.
Μη φοβηθείτε, λοιπόν, ποτέ να κυνηγήσετε τα όνειρά σας. Αυτό το κυνήγι θα σας κάνει ευτυχισμένους στο τέλος της διαδρομής, καθώς οι πιθανότητες για επιτυχία πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, όταν ο ικανός ακολουθεί τη καρδιά του, το όραμα του. Η διαδρομή και το αποτέλεσμα είναι επιλογή του καθενός. Τολμήστε! Κι αν υπάρχει η απορία, «ποιο δρόμο να ακολουθήσω; ποια διαδρομή ταιριάζει σε μένα;» η απάντηση είναι πολύ απλή …. «If you are working on something exciting that you really care about, you don’t have to be pushed, the vision pulls you!», Steve Jobs