Ειδικό Αφιέρωμα – Πρυτάνεις του Πανεπιστημίου Πατρών και Απόφοιτοι

Εκτός από τα χρόνια των μεταδιδακτορικών μου σπουδών στις ΗΠΑ, βίωσα όλες τις αλλαγές του Πανεπιστημίου μας, με σημαντικότερη την εφαρμογή του πρωτοποριακού νόμου-πλαίσιο 1268/82. Ως Πρύτανης ένοιωθα δέος για τις ευθύνες μου -αυτό με καθοδηγούσε. Οι καιροί και τότε άλλαζαν ραγδαία, αλλά με την  προσαρμογή δυσκίνητη πάντα, οι αποστάσεις τους σήμερα γίνηκαν πιο εμφανείς, επηρεάζοντας την εύρυθμη λειτουργία του.

Τότε έμπαινε στη ραγδαία ακαδημαϊκή και κτιριακή του ανάπτυξη, ψήλωνε· σήμερα στην ωριμότητά του μπορεί να αναλογίζεται σοφότερα το ύψος του, τον προορισμό του, την ευθύνη του. Το Πανεπιστήμιο και το Νοσοκομείο ήταν τότε τα δυο δεκανίκια όπου στηριζόταν η Πάτρα -όπως έλεγα· σήμερα έχει εναγκαλιστεί την ταυτότητά της. Τότε ξεφύτρωσαν απλοί θεσμοί (λ.χ. αξιολόγηση ΔΕΠ από φοιτητές-ιες, φοιτητής-ακροατής, πανεπιστημιακό και πολιτικό βήμα, γραφείο ψυχολογικής στήριξης φοιτητών-ριών, ενημερωτικό δελτίο, σύνδεση με την κοινωνία, επιλογή διεθνών προσωπικοτήτων ως επίτιμων διδακτόρων, όπως ο Αραφάτ) και μερικοί επιβίωσαν. Σήμερα τα ζητούμενα είναι οι διεθνείς συνεργασίες και η πρωτοπορία του.

Τότε η σχέση μου με τους ακραίους φοιτητές στηρίχθηκε στον εξαντλητικό διάλογο και απέδωσε· σήμερα δεν ξέρω αν είναι δυνατός ο διάλογος. Τότε η σχέση μου με τους συναδέλφους βασιζόταν στην ακαδημαϊκότητα, την εμπιστοσύνη, το δημιουργικό έργο· σήμερα οι αντιπαλότητες φαντάζουν πολύ έντονες. Αλλά, το Πανεπιστήμιο πρέπει να είναι χώρος πνευματικής δημιουργικής καταλλαγής και συλλογικής ευθύνης, όχι στείρας αντιπαλότητας, σε πιο δύσκολους καιρούς μάλιστα.

Η παρακαταθήκη που άφησα είναι η έντιμη αφιέρωση του Πρύτανη στο έργο του με τρόπο που να πείθει πολιτεία και πανεπιστημιακή κοινότητα (δεν απορρίφθηκε λ.χ. ποτέ πρότασή μου από τη Σύγκλητο). Αυτό εγείρει τη διάθεση για συλλογικές συνεργασίες  και εκθετικές αποδώσεις στο υψηλό έργο του Πανεπιστημίου.

Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων, Εθιμοτυπίας και Εκδηλώσεων, Πανεπιστήμιο Πατρών