12/04/2024

Πήρα το πτυχίο μου. Θεατρικών σπουδών. Επιστήμη θεάτρου.

Όχι δεν είμαι ηθοποιός.

Περίπου τεσσεράμιση χρόνια από την ζωή μου.

Η ζωή μου προ και μετά τής σχολής δεν (θα) είναι ίδια. Ο εαυτός μου δεν (θα) είναι ίδιος.

Εξελίχθηκα. Με ανακάλυψα – σκάψε σκάψε κάτι βγήκε στην επιφάνεια.

Αυτό που λένε διεύρυνση οριζόντων με περιγράφει.

Δύο Εράσμους: Πολωνία για σπουδές – Δανία για πρακτική άσκηση.

Σε αυτούς τούς συνολικά περίπου εφτά μήνες συνέβησαν τόσα – πρωτόγνωρα και μη. Έπεσα, σηκώθηκα. Ξαναέπεσα, προσπάθησα και στάθηκα ξανά στα πόδια μου. Γνώρισα διάφορα άτομα. Μεταξύ αυτών, άτομα που δεν θα ήθελα να ξαναδώ και άλλα που (θα) είναι στην καρδιά μου. Και οι δύο κατηγορίες μού έδωσαν “μαθήματα” και τις ευχαριστώ.

Στα εγχώρια φτιάξτε καφέ να σας πω.

Καθηγητές που δεν θες να σταματήσουν να μιλάνε. Τούς κοιτάς γυρτά με το χέρι να κρατά το κεφάλι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο με έκαναν τον επιστήμονα – βαριά λέξη νοιώθω – που (άρχισα να) είμαι πια.

Συναναστροφή προπτυχιακά με μελλοντικούς συναδέλφους — Ενδιαφέρον είχε

Μαθήματα: καταρχάς νοιώθω ευγνώμων που όσα επιλογής πήρα μού άρεσαν και δεν πιέστηκα να πάρω κάποιο ίσα ίσα για να κλείσω κατηγορία – δυστυχώς δεν έχουν αυτή την τύχη όλα τα άτομα. Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που ναι μεν έβαλαν ένα λιθαράκι στην ιστορία τού θεάτρου αλλά έβαλαν και μέσα μου – Μπλανς να ξέρεις σε καταλαβαίνω και σου στέλνω μια τρυφερή αγκαλιά. Κάποιοι άνθρωποι έχουν γράψει αριστουργήματα – μικρά ή μεγάλα. Αρκεί να διαβάσεις το κείμενο τους και οι προβληματισμοί βροχή – “σκέφτομαι άρα υπάρχω”, εγώ θα πω “προβληματίζομαι άρα εξελίσσομαι”.

Για μας τις δημιουργικές υπάρξεις αυτή η σχολή είναι φυτώριο καλλιτεχνίας. Σταλιά σταλιά καλλιεργείται ο σπόρος τής τέχνης.

Ευχαριστώ όσους πίστεψαν σε μένα. Όσοι μού στάθηκαν. Όσοι με εμπιστεύτηκαν – σε ορισμένες στιγμές ούτε γω δεν πίστευα ότι μπορώ να καταφέρω κάποια πράγματα — αλλά τα κατάφερα και με επιτυχία θεωρώ.

Δεν έχουν την δυνατότητα να διαβάσουν το μήνυμα όλοι όσοι θέλω να ευχαριστήσω. Δεν πειράζει, ελπίζω ότι (θα) τους το δείχνω με άλλο τρόπο.

Πιο δυνατός πια, με περισσότερη αυτογνωσία και σιγουριά για το τί θέλω στη ζωή μου ας ανέβω πάνω στο χάρτινο καραβάκι μου και ας “πάω (και) για άλλες πολιτείες”…

Μην ξεχάσω να βάλω το αμπαζούρ στο φως γιατί δεν (θα) είναι όλα ρόδινα.

Μην φοβάσαι την ζωή

ξέρει αυτή, μάς οδηγεί

 

Από τη στήλη “Θα χαρούμε να ακούσουμε και τη δική σου ιστορία!”