Διαβάστε περισσότερα
Άννα Κασιμάτη
Διευθύντρια Εφοδιασμού και Πωλήσεων Πετροχημικών, Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων ΑΕ
Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών το 1980. Ήμασταν η τρίτη φουρνιά στο νέο ιδρυθέν τότε Τμήμα, το οποίο κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να οργανωθεί. Τα δύο πρώτα χρόνια τα μαθήματα μας ήταν γενικά, με καθηγητές άλλων Τμημάτων της Πολυτεχνικής ή της Φυισκομαθηματικής Σχολής. Επέλεξα τους Χημικούς Μηχανικούς με στόχο την επαγγελματική μου αποκατάσταση, που την θεωρούσα τότε εξασφαλισμένη. Ήμουνα πολύ τυχερή γιατί (χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό) επέλεξα μία σχολή που μου έδωσε ισχυρή επιστημονική κατάρτιση, μου ανέπτυξε την αναλυτική σκέψη και την αντίληψη των τεχνολογικών θεμάτων, βοηθώντας με καθοριστικά στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Σημειώνω δε ότι η «σίγουρη» επαγγελματική αποκατάσταση δεν υπήρχε πλέον στο τέλος του σπουδών μου. Την επιστήμη της Χημικής Μηχανικής την γνώρισα και την αγάπησα από το δεύτερο έτος και μετά, όπου πλέον οι καθηγητές μας, οι κ.κ. Γ. Παπαθεοδώρου, Κ. Βαγενάς και ο αείμνηστος Α. Παγιατάκης (η Αγία Τριάς, όπως τους αποκαλούσαμε) ανέλαβαν να μας γνωρίσουν τον θαυμαστό κόσμο της. Για μένα τα κυριότερα που μας προσέφεραν δεν ήταν οι γνώσεις, αλλά η αγάπη προς αυτό το επιστημονικό πεδίο καθώς και η μοντέρνα και φιλική προσέγγιση προς τους φοιτητές. Η πόρτα τους ήταν πάντα ανοιχτή για ότι χρειαζόμασταν. Mία προσέγγιση που την βρήκα και στις μεταπτυχιακές μου σπουδές στις ΗΠΑ.
Στα πέντε χρόνια των σπουδών μου υπήρξαν πολλές αστείες, ευτυχισμένες αλλά και δύσκολες στιγμές. Όμως θα τα θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία. Δεν θα ξεχάσω τα γλέντια μας την περίοδο της Αποκριάς στην Πάτρα, τις κυριακάτικες βόλτες μας στο Ρίο και στην ταβέρνα του Κουκούτση με τον ψητό κολιό (για να τρώμε και λίγο ψάρι), το παγωτό Σικάγο στο ζαχαροπλαστείο του Καραβίτη (το γκαρσόνι, που μας γνώριζε, μας έβαζε πάντα διπλή ποσότητα «σάλτσας» σοκολάτας), την πίτσα καλτσόνε του «Άθως, Πόρθος, Άραμης» στα Ψηλά Αλώνια και άλλα πολλά. Θυμάμαι ακόμα το συμφοιτητή μου Γιώργο Δαριβάκη να μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου φαγητό, τηγανιτά αυγά με τέλειες τηγανιτές πατάτες, για να με ευχαριστήσει που του έδινα τις σημειώσεις μου όταν έχανε μαθήματα γιατί έμενε λίγο παραπάνω στην Αθήνα. Μία αστεία ιστορία που θυμάμαι είναι σχετικά με το μάθημα των Ισοζυγίων Μάζας. Τα θέματα ήταν πάντα από ένα συγκεκριμένο βιβλίο με πάρα πολλές ασκήσεις. Σε κάθε εξεταστική τα θέματα ήταν πάρα πολλά και απαιτούσαν μεγάλη εξοικείωση για να προλάβεις να τα λύσεις όλα. Αποφασίζουμε λοιπόν με το Γιώργο τον Δαριβάκη να μην δώσουμε το μάθημα τον Ιούνιο αλλά τον Σεπτέμβριο και παράλληλα το καλοκαίρι να λύσουμε όλες τις ασκήσεις του βιβλίου. Εγώ αυτές με τα μονά νούμερα και ο Γιώργος με τα ζυγά. Το Σεπτέμβριο όμως ο Γιώργος δεν είχε λύσει το δικό του μέρος και έτσι μείναμε με τις δικές μου! Αυτές με τους μονούς αριθμούς. Όταν μετά από χρόνια έλεγα αυτή την ιστορία σε μια παρέα, μου λέει ένας από τους παρευρισκόμενους χημικούς μηχανικούς: «Επιτέλους κατάλαβα το λόγο για τον οποίο κυκλοφορούσαν οι λύσεις μόνο των μονών ασκήσεων!» Το μάθημα που με δυσκόλεψε πιο πολύ από όλα ήταν η «Τεχνική Μηχανική Ι» (α’ έτος – β’ εξάμηνο) το οποίο το πέρασα με την τρίτη! Κάθε φορά σκεφτόμουν, πόσο δίκιο είχε ο καθηγητής που με έκοψε, συνειδητοποιώντας τις γνωστικές μου ελλείψεις!
Μετά την ολοκλήρωση της διπλωματικής μου, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γ. Παπαθεοδώρου, και την αποφοίτηση μου τον Ιούλιο του 1985, αναχώρησα για το University of Minnesota στην Minneapolis των ΗΠΑ έχοντας κερδίσει πλήρη υποτροφία για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής. Σ’ αυτό συνετέλεσε η υποστήριξη και οι συστατικές επιστολές που έλαβα από τους καθηγητές του τμήματος ειδικά της «Αγίας Τριάδας» εξ Αμερικής. Σαν παράδειγμα θα αναφέρω ότι στο University of Texas έγινα επίσης δεκτή με πλήρη υποτροφία πριν την καταληκτική ημερομηνία υποβολής των αιτήσεων. Η δε συστατική επιστολή του καθηγητή Σταύρου Παύλου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο University of Minnesota, αφού ήταν PhD απόφοιτος του, όπως και στην τελική μου απόφαση. Τη συστατική αυτή επιστολή την θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί ήταν σύντομη, περιεκτική, και πολύ επαινετική.
Το University of Minnesota αξιολογούνταν εκείνη την εποχή πρώτο στους Χημικούς Μηχανικούς και οι σπουδές μου ήταν πολύ δύσκολες. Διαπίστωσα όμως ότι οι σπουδές στην Πάτρα, μου είχαν προσφέρει υψηλό επίπεδο κατάρτισης και γερές βάσεις. Ειδικά το Α εξάμηνο ήταν εξαντλητικά δύσκολο, αφού ήταν ένας τρόπος ξεκαθαρίσματος των μεταπτυχιακών φοιτητών. Το δε γράμμα που βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μου μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του Α εξαμήνου ξεκινούσε με την φράση «Συγχαρητήρια, τα καταφέρατε!».
Κατά την διάρκεια του πρώτου έτους αποφάσισα να μη συνεχίσω για το διδακτορικό μου. Ήταν η συνέχεια της απόφασης μου να μην ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ολοκλήρωσα λοιπόν τις σπουδές με το Master μου με αντικείμενο την Διάβρωση και ειδικότερα τo Γαλβανικό φαινόμενο των μερικώς προστατευμένων μεταλλικών επιφανειών -με προσομοίωση-, χρησιμοποιώντας έναν από τους πρώτους Supercomputer των ΗΠΑ.
Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα και ένα σύντομο πέρασμα στον κλάδο των Πραγματογνωμόνων Ζημιών και Κινδύνων εργάζομαι στον Όμιλο Ελληνικών Πετρελαίων ΑΕ, στον κλάδο των Πετροχημικών, έχοντας συμπληρώσει 31 χρόνια. Η αρχική μου πρόσληψη ήταν στην «ΕΚΟ Χημικά». Τώρα είμαι Διευθύντρια Εφοδιασμού και Πωλήσεων Πετροχημικών. Ο συνδυασμός των τεχνικών γνώσεων, η επικοινωνία με τους πελάτες και προμηθευτές, οι πωλήσεις, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο, ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι κάτι που απολαμβάνω και υποστηρίζω θερμά. Συμμετείχα στην αρχική ομάδα που οραματίστηκε, μελέτησε και ολοκλήρωσε τις μονάδες πολυπροπυλενίου στην Θεσσαλονίκη και ΒΟΡΡ φιλμ στην Κομοτηνή (Διτανυσμένο φιλμ Πολυπροπυλενίου). Ειδικά για την μονάδα ΒΟΡΡ ένας παλιός μου Διευθυντής έλεγε ότι την αγαπάω πολύ και την έχω σαν το τρίτο μου παιδί.
Το εύρος της Χημικής Mηχανικής παρέχει τη δυνατότητα ασχολίας σε ποικίλα επιστημονικά πεδία όπως της Χημείας, της Βιολογίας, των Τροφίμων, του Περιβάλλοντος, ακόμα και με ρόλους Οικονομικούς, Διοικητικούς και Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων. Δίνει τις προϋποθέσεις να διαπλάσεις το επαγγελματικό σου μέλλον με βάση τα ατομικά σου χαρακτηριστικά και τις επιθυμίες σου. Εμένα μου έδωσε όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα μου έδωσε τα εφόδια για να ανταπεξέρχομαι στις καθημερινές επαγγελματικές και προσωπικές προκλήσεις. Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι είναι σημαντικό τα προγράμματα σπουδών να προσαρμόζονται στις σύγχρονες ανάγκες της ελληνικής βιομηχανίας ώστε να αναπτυχθεί και να αναδειχθεί στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η συνεργασία Πανεπιστημίου – Βιομηχανίας απαιτείται να είναι στενή για την επιμόρφωση των φοιτητών και την ανάπτυξη της έρευνας και της Καινοτομίας
Πηγή: ChemEngUp Newsletter Ιουνίου 2020
Άννα Κασιμάτη
Διευθύντρια Εφοδιασμού και Πωλήσεων Πετροχημικών, Όμιλος Ελληνικών Πετρελαίων ΑΕ
Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών το 1980. Ήμασταν η τρίτη φουρνιά στο νέο ιδρυθέν τότε Τμήμα, το οποίο κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να οργανωθεί. Τα δύο πρώτα χρόνια τα μαθήματα μας ήταν γενικά, με καθηγητές άλλων Τμημάτων της Πολυτεχνικής ή της Φυισκομαθηματικής Σχολής. Επέλεξα τους Χημικούς Μηχανικούς με στόχο την επαγγελματική μου αποκατάσταση, που την θεωρούσα τότε εξασφαλισμένη. Ήμουνα πολύ τυχερή γιατί (χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό) επέλεξα μία σχολή που μου έδωσε ισχυρή επιστημονική κατάρτιση, μου ανέπτυξε την αναλυτική σκέψη και την αντίληψη των τεχνολογικών θεμάτων, βοηθώντας με καθοριστικά στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Σημειώνω δε ότι η «σίγουρη» επαγγελματική αποκατάσταση δεν υπήρχε πλέον στο τέλος του σπουδών μου. Την επιστήμη της Χημικής Μηχανικής την γνώρισα και την αγάπησα από το δεύτερο έτος και μετά, όπου πλέον οι καθηγητές μας, οι κ.κ. Γ. Παπαθεοδώρου, Κ. Βαγενάς και ο αείμνηστος Α. Παγιατάκης (η Αγία Τριάς, όπως τους αποκαλούσαμε) ανέλαβαν να μας γνωρίσουν τον θαυμαστό κόσμο της. Για μένα τα κυριότερα που μας προσέφεραν δεν ήταν οι γνώσεις, αλλά η αγάπη προς αυτό το επιστημονικό πεδίο καθώς και η μοντέρνα και φιλική προσέγγιση προς τους φοιτητές. Η πόρτα τους ήταν πάντα ανοιχτή για ότι χρειαζόμασταν. Mία προσέγγιση που την βρήκα και στις μεταπτυχιακές μου σπουδές στις ΗΠΑ.
Στα πέντε χρόνια των σπουδών μου υπήρξαν πολλές αστείες, ευτυχισμένες αλλά και δύσκολες στιγμές. Όμως θα τα θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία. Δεν θα ξεχάσω τα γλέντια μας την περίοδο της Αποκριάς στην Πάτρα, τις κυριακάτικες βόλτες μας στο Ρίο και στην ταβέρνα του Κουκούτση με τον ψητό κολιό (για να τρώμε και λίγο ψάρι), το παγωτό Σικάγο στο ζαχαροπλαστείο του Καραβίτη (το γκαρσόνι, που μας γνώριζε, μας έβαζε πάντα διπλή ποσότητα «σάλτσας» σοκολάτας), την πίτσα καλτσόνε του «Άθως, Πόρθος, Άραμης» στα Ψηλά Αλώνια και άλλα πολλά. Θυμάμαι ακόμα το συμφοιτητή μου Γιώργο Δαριβάκη να μου ετοιμάζει το αγαπημένο μου φαγητό, τηγανιτά αυγά με τέλειες τηγανιτές πατάτες, για να με ευχαριστήσει που του έδινα τις σημειώσεις μου όταν έχανε μαθήματα γιατί έμενε λίγο παραπάνω στην Αθήνα. Μία αστεία ιστορία που θυμάμαι είναι σχετικά με το μάθημα των Ισοζυγίων Μάζας. Τα θέματα ήταν πάντα από ένα συγκεκριμένο βιβλίο με πάρα πολλές ασκήσεις. Σε κάθε εξεταστική τα θέματα ήταν πάρα πολλά και απαιτούσαν μεγάλη εξοικείωση για να προλάβεις να τα λύσεις όλα. Αποφασίζουμε λοιπόν με το Γιώργο τον Δαριβάκη να μην δώσουμε το μάθημα τον Ιούνιο αλλά τον Σεπτέμβριο και παράλληλα το καλοκαίρι να λύσουμε όλες τις ασκήσεις του βιβλίου. Εγώ αυτές με τα μονά νούμερα και ο Γιώργος με τα ζυγά. Το Σεπτέμβριο όμως ο Γιώργος δεν είχε λύσει το δικό του μέρος και έτσι μείναμε με τις δικές μου! Αυτές με τους μονούς αριθμούς. Όταν μετά από χρόνια έλεγα αυτή την ιστορία σε μια παρέα, μου λέει ένας από τους παρευρισκόμενους χημικούς μηχανικούς: «Επιτέλους κατάλαβα το λόγο για τον οποίο κυκλοφορούσαν οι λύσεις μόνο των μονών ασκήσεων!» Το μάθημα που με δυσκόλεψε πιο πολύ από όλα ήταν η «Τεχνική Μηχανική Ι» (α’ έτος – β’ εξάμηνο) το οποίο το πέρασα με την τρίτη! Κάθε φορά σκεφτόμουν, πόσο δίκιο είχε ο καθηγητής που με έκοψε, συνειδητοποιώντας τις γνωστικές μου ελλείψεις!
Μετά την ολοκλήρωση της διπλωματικής μου, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γ. Παπαθεοδώρου, και την αποφοίτηση μου τον Ιούλιο του 1985, αναχώρησα για το University of Minnesota στην Minneapolis των ΗΠΑ έχοντας κερδίσει πλήρη υποτροφία για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής. Σ’ αυτό συνετέλεσε η υποστήριξη και οι συστατικές επιστολές που έλαβα από τους καθηγητές του τμήματος ειδικά της «Αγίας Τριάδας» εξ Αμερικής. Σαν παράδειγμα θα αναφέρω ότι στο University of Texas έγινα επίσης δεκτή με πλήρη υποτροφία πριν την καταληκτική ημερομηνία υποβολής των αιτήσεων. Η δε συστατική επιστολή του καθηγητή Σταύρου Παύλου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο University of Minnesota, αφού ήταν PhD απόφοιτος του, όπως και στην τελική μου απόφαση. Τη συστατική αυτή επιστολή την θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί ήταν σύντομη, περιεκτική, και πολύ επαινετική.
Το University of Minnesota αξιολογούνταν εκείνη την εποχή πρώτο στους Χημικούς Μηχανικούς και οι σπουδές μου ήταν πολύ δύσκολες. Διαπίστωσα όμως ότι οι σπουδές στην Πάτρα, μου είχαν προσφέρει υψηλό επίπεδο κατάρτισης και γερές βάσεις. Ειδικά το Α εξάμηνο ήταν εξαντλητικά δύσκολο, αφού ήταν ένας τρόπος ξεκαθαρίσματος των μεταπτυχιακών φοιτητών. Το δε γράμμα που βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μου μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του Α εξαμήνου ξεκινούσε με την φράση «Συγχαρητήρια, τα καταφέρατε!».
Κατά την διάρκεια του πρώτου έτους αποφάσισα να μη συνεχίσω για το διδακτορικό μου. Ήταν η συνέχεια της απόφασης μου να μην ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ολοκλήρωσα λοιπόν τις σπουδές με το Master μου με αντικείμενο την Διάβρωση και ειδικότερα τo Γαλβανικό φαινόμενο των μερικώς προστατευμένων μεταλλικών επιφανειών -με προσομοίωση-, χρησιμοποιώντας έναν από τους πρώτους Supercomputer των ΗΠΑ.
Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα και ένα σύντομο πέρασμα στον κλάδο των Πραγματογνωμόνων Ζημιών και Κινδύνων εργάζομαι στον Όμιλο Ελληνικών Πετρελαίων ΑΕ, στον κλάδο των Πετροχημικών, έχοντας συμπληρώσει 31 χρόνια. Η αρχική μου πρόσληψη ήταν στην «ΕΚΟ Χημικά». Τώρα είμαι Διευθύντρια Εφοδιασμού και Πωλήσεων Πετροχημικών. Ο συνδυασμός των τεχνικών γνώσεων, η επικοινωνία με τους πελάτες και προμηθευτές, οι πωλήσεις, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο, ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι κάτι που απολαμβάνω και υποστηρίζω θερμά. Συμμετείχα στην αρχική ομάδα που οραματίστηκε, μελέτησε και ολοκλήρωσε τις μονάδες πολυπροπυλενίου στην Θεσσαλονίκη και ΒΟΡΡ φιλμ στην Κομοτηνή (Διτανυσμένο φιλμ Πολυπροπυλενίου). Ειδικά για την μονάδα ΒΟΡΡ ένας παλιός μου Διευθυντής έλεγε ότι την αγαπάω πολύ και την έχω σαν το τρίτο μου παιδί.
Το εύρος της Χημικής Mηχανικής παρέχει τη δυνατότητα ασχολίας σε ποικίλα επιστημονικά πεδία όπως της Χημείας, της Βιολογίας, των Τροφίμων, του Περιβάλλοντος, ακόμα και με ρόλους Οικονομικούς, Διοικητικούς και Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων. Δίνει τις προϋποθέσεις να διαπλάσεις το επαγγελματικό σου μέλλον με βάση τα ατομικά σου χαρακτηριστικά και τις επιθυμίες σου. Εμένα μου έδωσε όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα μου έδωσε τα εφόδια για να ανταπεξέρχομαι στις καθημερινές επαγγελματικές και προσωπικές προκλήσεις. Κλείνοντας θέλω να τονίσω ότι είναι σημαντικό τα προγράμματα σπουδών να προσαρμόζονται στις σύγχρονες ανάγκες της ελληνικής βιομηχανίας ώστε να αναπτυχθεί και να αναδειχθεί στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η συνεργασία Πανεπιστημίου – Βιομηχανίας απαιτείται να είναι στενή για την επιμόρφωση των φοιτητών και την ανάπτυξη της έρευνας και της Καινοτομίας
Πηγή: ChemEngUp Newsletter Ιουνίου 2020