Διαβάστε περισσότερα
Ο κ. Σακελλίων γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1968, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Εισήλθε με εισαγωγικές εξετάσεις στο Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών το 1986, όπου και αποφοίτησε το 1996.
Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ενεργά με το συνδικαλισμό καθώς και με τα κοινά. Ήδη από την σχολική πραγματικότητα καταπιάστηκε με αντίστοιχες δραστηριότητες, αφού διετέλεσε Πρόεδρος του 15μελούς Συμβουλίου του Σχολείου του. Ομοίως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, στο Πανεπιστήμιο Πατρών διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής, μέλος της ΓΣ και του ΔΣ του Ιατρικού Τμήματος και μέλος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών, ως εκπρόσωπος των φοιτητών Ιατρικής. Επίσης, υπήρξε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Φοιτητικής Ένωσης της Πάτρας (ΦΕΠΑΠ) αλλά της ΕΦΕΕ.
Παράλληλα συμμετείχε στην οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας διαδοχικά, Γραμματέας της φοιτητικής παράταξης (ΠΑΣΠ), Αναπληρωτής Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Το 1995-96 διετέλεσε Σύμβουλος του τότε Υπουργού Βιομηχανίας και Εμπορίου, Κώστα Σημίτη, με αντικείμενο την πολιτική για το Φάρμακο και την Προστασία Καταναλωτή.
Το 1997 ανέλαβε Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικής Βιομηχανίας Νοσοκομειακού Υλικού (ΕΛΒΙΟΝΥ) με κύριο στόχο την εξυγίανση και αποκρατικοποίηση της εταιρείας.
Μετά τις εκλογές του 2000 ανέλαβε Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς στο Υπουργείο Παιδείας με Υπουργό τον Πέτρο Ευθυμίου και Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη. Παρέμεινε μέχρι τις εκλογές του 2004. Με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε σε πολλές κυβερνητικές επιτροπές και σε Συμβούλια Υπουργών Παιδείας και Νεολαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο διάστημα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας υπήρξε συνεργάτης του Δήμου Αμαρουσίου, ως διαχειριστής των υπηρεσιών του Δήμου (City manager) και παρέμεινε συνεργάτης στο Δήμο μέχρι το 2006. Στη συνέχεια για δύο χρόνια διετέλεσε Σύμβουλος για θέματα επικοινωνίας και καθημερινότητας του Δημάρχου Νέας Σμύρνης, ενώ τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε ως Εμπορικός Διευθυντής του εκδοτικού οργανισμού Direction.
Στην άσκηση της Ιατρικής επέστρεψε με καθυστέρηση το 2011, κάνοντας το Αγροτικό του στο Μαρμάρι Ευβοίας και κατόπιν ξεκίνησε την ειδίκευση του στην Αναισθησιολογία, στο ΓΝ Αθηνών «Ελπίς».
Λόγω της οικονομικής κρίσης, αισθάνθηκε την ανάγκη να μεταναστεύσει το 2014 στο Ηνωμένο Βασίλειο, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του στην αναισθησιολογία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Imperial College, St Mary’s του Λονδίνου. Από τότε ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ως αναισθησιολόγος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη Μαιευτική Αναισθησιολογία. Τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Colchester.
Επιπλέον, λατρεύει τον αθλητισμό. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια ασχολήθηκε με το άθλημα της Ξιφασκίας, ως αθλητής της Αθηναϊκής Λέσχης. Για την ακρίβεια, υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης, Διεθνής Διαιτητής και Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ξιφασκίας. Στο διάστημα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, υπήρξε μέλος της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και της Εθνικής Επιτροπής Οργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων.
Παντρεύτηκε την κ. Φώφη Τολούδη, Πολιτικό Μηχανικό, επίσης απόφοιτο του Πανεπιστημίου Πατρών και έχουν δυο γιους, 25 και 23 ετών.
Ακολουθεί συνέντευξη του κ. Σακελλίων για τη στήλη των διακεκριμένων απόφοιτων του κοινωνικού δικτύου του Πανεπιστημίου Πατρών:
1.Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς ουσιαστική φιλική επαφή με τους συμφοιτητές του που ενδεχομένως κατοικούν ανά τον Πλανήτη? Πώς αισθάνεστε για αυτή την πρωτοβουλία ενίσχυσης του κοινωνικού δικτύου των απόφοιτων του Πανεπιστημίου Πατρών?
Γ.Σ.: Στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας γνώρισα τους ανθρώπους που αποτέλεσαν την βάση της μετέπειτα κοινωνικής μου ζωής. Η γυναίκα μου και οι πιο στενοί μας φίλοι ήταν κι αυτοί φοιτητές στην Πάτρα. Οπότε ένας πυρήνας ανθρώπων διατηρήθηκε. Στη συνέχεια το Facebook και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοήθησαν πολύ για την επανασύνδεση με πολλούς ακόμα φίλους από τα φοιτητικά χρόνια, ενώ η εργασιακή μου πορεία σε διάφορα νοσοκομεία, με έχει φέρει πολλές φορές ξανά, δίπλα σε παλιούς συμφοιτητές. Θεωρώ πως η πρωτοβουλία του κοινωνικού δικτύου των αποφοίτων είναι ακόμα πιο σημαντική γιατί μας οργανώνει πιο αποτελεσματικά από ότι οι τυχαίες και αποσπασματικές μας συναντήσεις. Θα ήθελα πολύ να μπορούσαμε κάποια στιγμή να βρεθούμε ξανά μαζί, η χρονιά της Ιατρικής του 1986.
2.Αγαπημένη συνήθεια εντός της Πανεπιστημιούπολης?
Γ.Σ: Εκείνα τα χρόνια το Πανεπιστήμιο ήταν αρκετά πιο περιορισμένο. Ένας καφές στο χέρι από το κυλικείο του Α, μαθήματα στα προκατ ΑΔ και ΑΕ, μεσημέρι στο πιο μεγάλο κυλικείο του Β, άντε καμιά βόλτα στα Τ, Φ, ΒΧ και ΝΧ. Στις καλές μέρες βόλτα με το μηχανάκι ή αν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο στην παρέα μέχρι το Καστρίτσι ή στον Κουκούτση στο Ρίο, την ουσιαστική «καντίνα» του Πανεπιστημίου.
3.Αναφορικά με την πανδημία που βιώνουμε, ποια η κατάσταση που επικρατεί την τελευταία περίοδο στο νοσοκομείο που εργάζεσθε? Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που είχατε να διαχειριστείτε το τελευταίο χρονικό διάστημα?
Γ.Σ: Η μεγαλύτερη πρόκληση, πέρα από τον αποκλεισμό και την απόσταση από τους αγαπημένους μου και την οικογένειά μου που ήταν στην Ελλάδα, ήταν το γεγονός πως, για πρώτη φορά, η άσκηση της ιατρικής, η παροχή φροντίδας σε έναν ασθενή που είχε την ανάγκη μου, εμπεριείχε τον κίνδυνο να νοσήσω εγώ ο ίδιος ή οι συνεργάτες μου και με ευκολία να βρεθούμε στη θέση του ασθενούς μας. Για όλους εμάς που δεν είχαμε εμπειρία από βαριές μολυσματικές νόσους, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σε έβαζε σε μια διαφορετική σχέση με τον ασθενή.
4.Ποια η αξία του εθελοντισμού για εσάς? Παράλληλα με την εργασία σας προσφέρετε εθελοντικά εμβολιάζοντας τους πολίτες που προσέρχονται στο εμβολιαστικό κέντρο με την προσμονή της πολυπόθητης επιστροφής στους φυσιολογικούς ρυθμούς της Ζωής. Θεωρείτε ότι είμαστε κοντά σε αυτή την ‘επιστροφή’?
Γ.Σ.: Όταν αναπτύχθηκε το εμβόλιο (είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους που εμβολιάστηκαν το Δεκέμβριο 2020) αισθάνθηκα πως η περιπέτεια μας τελειώνει. Ήθελα αυτό το αίσθημα της ανακούφισης που ένιωσα όταν εμβολιάστηκα και μετά από ένα μήνα βρέθηκα θετικός αλλά απόλυτα ασυμπτωματικός, να βοηθήσω να το νιώσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Έτσι ενεργοποιήθηκα στην εμβολιαστική προσπάθεια. Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία να συμμετέχω σε μια τεράστια πανεθνική προσπάθεια, εδώ στο ΗΒ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα ικανοποίησης και ευγνωμοσύνης που έπαιρνα από κάθε εμβολιασμένο, σαν να του ξαναέδινα μαζί με το εμβόλιο την κανονική του ζωή. Η επιστροφή αυτή είναι πολύ πιο κοντά, σχεδόν έχει έρθει, εδώ στο ΗΒ. Δυστυχώς στην Ελλάδα, η στενοκεφαλιά, η κουτοπονηριά και το άγχος για το προσωπικό συμφέρον πολλών. Ελπίζω να φτάσουμε κι εκεί στην κανονικότητα.
5.Τί θα λέγατε σε έναν νέο απόφοιτο Ιατρικής που ετοιμάζεται να ανοίξει τώρα τα φτερά του και είναι έτοιμος να μεταπηδήσει από τη θεωρία στην πράξη?
Γ.Σ.: Αυτά που λέω δηλαδή στο μεγάλο μου γιο που τελειώνει φέτος την Ιατρική. Νομίζω αυτά που θα έλεγε κανείς πάντα: να αγαπάς τη ζωή και τον άνθρωπο, να βάζεις το καλό του αρρώστου σου πάνω από όλα, να διαβάζεις συνέχεια και να προσπαθείς να είσαι σωστός και ασφαλής στη δουλειά σου. Και κάτι ακόμα: μπορεί να είσαι πάντα γιατρός όταν χρειαστεί, αλλά στη ζωή σου να μην σε προσδιορίζει η ιδιότητα του γιατρού ως προσωπικότητα.
6.Μοιραστείτε μαζί μας ό,τι θέλετε να καταθέσετε για τα φοιτητικά σας χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πατρών ή όποιες άλλες σκέψεις θέλετε ενδεχομένως αναφορικά με την Επιστήμη σας.
Γ.Σ.: Έχοντας κάνει ένα μεγάλο «διάλειμμα» 15 ετών περίπου, από τη μέρα που πήρα πτυχίο, μέχρι τη μέρα που επέστρεψα στην άσκηση της ιατρικής, ένοιωσα πως είχα να αντιμετωπίσω ένα τεράστιο κενό γνώσεων και εξελίξεων στο χώρο της επιστήμης και της καθημερινής πρακτικής. Όμως αισθάνομαι πως το κάλυψα γρήγορα, μπόρεσα να σταθώ με επάρκεια και αξιοπιστία ακόμα και σε ένα πιο δύσκολο επαγγελματικό περιβάλλον, εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό το χρωστώ στο Πανεπιστήμιο μας και στους μοναδικούς δασκάλους που μας έμαθαν πραγματικά Ιατρική ως επιστήμη, ως σκέψη αλλά και ως καθημερινή πρακτική. Από το Μανιάτη και τον Πρώιμο στις βασικές επιστήμες, στον Βαράκη και τον Κούβελα και τον Μπονίκο, που μας έμαθαν τον πυρήνα της Ιατρικής, στους δασκάλους μας στις βασικές ειδικότητες, τον Ανδρουλάκη, το Βαγενάκη αλλά και στις ειδικότητες όπως τον Γκούμα, τον Παπαδάκη, το Λαμπίρη, το Μανταγό, το Δημόπουλο και όλους τους άλλους. Αν έχω σταθεί όπου έχω δουλέψει ως ιατρός, το χρωστάω με ευγνωμοσύνη σε όλους αυτούς τους μοναδικούς δασκάλους.
Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων, Εθιμοτυπίας και Εκδηλώσεων, Πανεπιστήμιο Πατρών
Ο κ. Σακελλίων γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1968, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Εισήλθε με εισαγωγικές εξετάσεις στο Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών το 1986, όπου και αποφοίτησε το 1996.
Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ενεργά με το συνδικαλισμό καθώς και με τα κοινά. Ήδη από την σχολική πραγματικότητα καταπιάστηκε με αντίστοιχες δραστηριότητες, αφού διετέλεσε Πρόεδρος του 15μελούς Συμβουλίου του Σχολείου του. Ομοίως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, στο Πανεπιστήμιο Πατρών διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής, μέλος της ΓΣ και του ΔΣ του Ιατρικού Τμήματος και μέλος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών, ως εκπρόσωπος των φοιτητών Ιατρικής. Επίσης, υπήρξε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Φοιτητικής Ένωσης της Πάτρας (ΦΕΠΑΠ) αλλά της ΕΦΕΕ.
Παράλληλα συμμετείχε στην οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνοντας διαδοχικά, Γραμματέας της φοιτητικής παράταξης (ΠΑΣΠ), Αναπληρωτής Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Το 1995-96 διετέλεσε Σύμβουλος του τότε Υπουργού Βιομηχανίας και Εμπορίου, Κώστα Σημίτη, με αντικείμενο την πολιτική για το Φάρμακο και την Προστασία Καταναλωτή.
Το 1997 ανέλαβε Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικής Βιομηχανίας Νοσοκομειακού Υλικού (ΕΛΒΙΟΝΥ) με κύριο στόχο την εξυγίανση και αποκρατικοποίηση της εταιρείας.
Μετά τις εκλογές του 2000 ανέλαβε Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς στο Υπουργείο Παιδείας με Υπουργό τον Πέτρο Ευθυμίου και Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη. Παρέμεινε μέχρι τις εκλογές του 2004. Με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε σε πολλές κυβερνητικές επιτροπές και σε Συμβούλια Υπουργών Παιδείας και Νεολαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο διάστημα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας υπήρξε συνεργάτης του Δήμου Αμαρουσίου, ως διαχειριστής των υπηρεσιών του Δήμου (City manager) και παρέμεινε συνεργάτης στο Δήμο μέχρι το 2006. Στη συνέχεια για δύο χρόνια διετέλεσε Σύμβουλος για θέματα επικοινωνίας και καθημερινότητας του Δημάρχου Νέας Σμύρνης, ενώ τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε ως Εμπορικός Διευθυντής του εκδοτικού οργανισμού Direction.
Στην άσκηση της Ιατρικής επέστρεψε με καθυστέρηση το 2011, κάνοντας το Αγροτικό του στο Μαρμάρι Ευβοίας και κατόπιν ξεκίνησε την ειδίκευση του στην Αναισθησιολογία, στο ΓΝ Αθηνών «Ελπίς».
Λόγω της οικονομικής κρίσης, αισθάνθηκε την ανάγκη να μεταναστεύσει το 2014 στο Ηνωμένο Βασίλειο, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του στην αναισθησιολογία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Imperial College, St Mary’s του Λονδίνου. Από τότε ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ως αναισθησιολόγος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη Μαιευτική Αναισθησιολογία. Τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Colchester.
Επιπλέον, λατρεύει τον αθλητισμό. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια ασχολήθηκε με το άθλημα της Ξιφασκίας, ως αθλητής της Αθηναϊκής Λέσχης. Για την ακρίβεια, υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης, Διεθνής Διαιτητής και Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ξιφασκίας. Στο διάστημα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, υπήρξε μέλος της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και της Εθνικής Επιτροπής Οργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων.
Παντρεύτηκε την κ. Φώφη Τολούδη, Πολιτικό Μηχανικό, επίσης απόφοιτο του Πανεπιστημίου Πατρών και έχουν δυο γιους, 25 και 23 ετών.
Ακολουθεί συνέντευξη του κ. Σακελλίων για τη στήλη των διακεκριμένων απόφοιτων του κοινωνικού δικτύου του Πανεπιστημίου Πατρών:
1.Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κρατήσει κανείς ουσιαστική φιλική επαφή με τους συμφοιτητές του που ενδεχομένως κατοικούν ανά τον Πλανήτη? Πώς αισθάνεστε για αυτή την πρωτοβουλία ενίσχυσης του κοινωνικού δικτύου των απόφοιτων του Πανεπιστημίου Πατρών?
Γ.Σ.: Στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας γνώρισα τους ανθρώπους που αποτέλεσαν την βάση της μετέπειτα κοινωνικής μου ζωής. Η γυναίκα μου και οι πιο στενοί μας φίλοι ήταν κι αυτοί φοιτητές στην Πάτρα. Οπότε ένας πυρήνας ανθρώπων διατηρήθηκε. Στη συνέχεια το Facebook και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοήθησαν πολύ για την επανασύνδεση με πολλούς ακόμα φίλους από τα φοιτητικά χρόνια, ενώ η εργασιακή μου πορεία σε διάφορα νοσοκομεία, με έχει φέρει πολλές φορές ξανά, δίπλα σε παλιούς συμφοιτητές. Θεωρώ πως η πρωτοβουλία του κοινωνικού δικτύου των αποφοίτων είναι ακόμα πιο σημαντική γιατί μας οργανώνει πιο αποτελεσματικά από ότι οι τυχαίες και αποσπασματικές μας συναντήσεις. Θα ήθελα πολύ να μπορούσαμε κάποια στιγμή να βρεθούμε ξανά μαζί, η χρονιά της Ιατρικής του 1986.
2.Αγαπημένη συνήθεια εντός της Πανεπιστημιούπολης?
Γ.Σ: Εκείνα τα χρόνια το Πανεπιστήμιο ήταν αρκετά πιο περιορισμένο. Ένας καφές στο χέρι από το κυλικείο του Α, μαθήματα στα προκατ ΑΔ και ΑΕ, μεσημέρι στο πιο μεγάλο κυλικείο του Β, άντε καμιά βόλτα στα Τ, Φ, ΒΧ και ΝΧ. Στις καλές μέρες βόλτα με το μηχανάκι ή αν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο στην παρέα μέχρι το Καστρίτσι ή στον Κουκούτση στο Ρίο, την ουσιαστική «καντίνα» του Πανεπιστημίου.
3.Αναφορικά με την πανδημία που βιώνουμε, ποια η κατάσταση που επικρατεί την τελευταία περίοδο στο νοσοκομείο που εργάζεσθε? Ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που είχατε να διαχειριστείτε το τελευταίο χρονικό διάστημα?
Γ.Σ: Η μεγαλύτερη πρόκληση, πέρα από τον αποκλεισμό και την απόσταση από τους αγαπημένους μου και την οικογένειά μου που ήταν στην Ελλάδα, ήταν το γεγονός πως, για πρώτη φορά, η άσκηση της ιατρικής, η παροχή φροντίδας σε έναν ασθενή που είχε την ανάγκη μου, εμπεριείχε τον κίνδυνο να νοσήσω εγώ ο ίδιος ή οι συνεργάτες μου και με ευκολία να βρεθούμε στη θέση του ασθενούς μας. Για όλους εμάς που δεν είχαμε εμπειρία από βαριές μολυσματικές νόσους, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο και σε έβαζε σε μια διαφορετική σχέση με τον ασθενή.
4.Ποια η αξία του εθελοντισμού για εσάς? Παράλληλα με την εργασία σας προσφέρετε εθελοντικά εμβολιάζοντας τους πολίτες που προσέρχονται στο εμβολιαστικό κέντρο με την προσμονή της πολυπόθητης επιστροφής στους φυσιολογικούς ρυθμούς της Ζωής. Θεωρείτε ότι είμαστε κοντά σε αυτή την ‘επιστροφή’?
Γ.Σ.: Όταν αναπτύχθηκε το εμβόλιο (είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους που εμβολιάστηκαν το Δεκέμβριο 2020) αισθάνθηκα πως η περιπέτεια μας τελειώνει. Ήθελα αυτό το αίσθημα της ανακούφισης που ένιωσα όταν εμβολιάστηκα και μετά από ένα μήνα βρέθηκα θετικός αλλά απόλυτα ασυμπτωματικός, να βοηθήσω να το νιώσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Έτσι ενεργοποιήθηκα στην εμβολιαστική προσπάθεια. Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία να συμμετέχω σε μια τεράστια πανεθνική προσπάθεια, εδώ στο ΗΒ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα ικανοποίησης και ευγνωμοσύνης που έπαιρνα από κάθε εμβολιασμένο, σαν να του ξαναέδινα μαζί με το εμβόλιο την κανονική του ζωή. Η επιστροφή αυτή είναι πολύ πιο κοντά, σχεδόν έχει έρθει, εδώ στο ΗΒ. Δυστυχώς στην Ελλάδα, η στενοκεφαλιά, η κουτοπονηριά και το άγχος για το προσωπικό συμφέρον πολλών. Ελπίζω να φτάσουμε κι εκεί στην κανονικότητα.
5.Τί θα λέγατε σε έναν νέο απόφοιτο Ιατρικής που ετοιμάζεται να ανοίξει τώρα τα φτερά του και είναι έτοιμος να μεταπηδήσει από τη θεωρία στην πράξη?
Γ.Σ.: Αυτά που λέω δηλαδή στο μεγάλο μου γιο που τελειώνει φέτος την Ιατρική. Νομίζω αυτά που θα έλεγε κανείς πάντα: να αγαπάς τη ζωή και τον άνθρωπο, να βάζεις το καλό του αρρώστου σου πάνω από όλα, να διαβάζεις συνέχεια και να προσπαθείς να είσαι σωστός και ασφαλής στη δουλειά σου. Και κάτι ακόμα: μπορεί να είσαι πάντα γιατρός όταν χρειαστεί, αλλά στη ζωή σου να μην σε προσδιορίζει η ιδιότητα του γιατρού ως προσωπικότητα.
6.Μοιραστείτε μαζί μας ό,τι θέλετε να καταθέσετε για τα φοιτητικά σας χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πατρών ή όποιες άλλες σκέψεις θέλετε ενδεχομένως αναφορικά με την Επιστήμη σας.
Γ.Σ.: Έχοντας κάνει ένα μεγάλο «διάλειμμα» 15 ετών περίπου, από τη μέρα που πήρα πτυχίο, μέχρι τη μέρα που επέστρεψα στην άσκηση της ιατρικής, ένοιωσα πως είχα να αντιμετωπίσω ένα τεράστιο κενό γνώσεων και εξελίξεων στο χώρο της επιστήμης και της καθημερινής πρακτικής. Όμως αισθάνομαι πως το κάλυψα γρήγορα, μπόρεσα να σταθώ με επάρκεια και αξιοπιστία ακόμα και σε ένα πιο δύσκολο επαγγελματικό περιβάλλον, εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό το χρωστώ στο Πανεπιστήμιο μας και στους μοναδικούς δασκάλους που μας έμαθαν πραγματικά Ιατρική ως επιστήμη, ως σκέψη αλλά και ως καθημερινή πρακτική. Από το Μανιάτη και τον Πρώιμο στις βασικές επιστήμες, στον Βαράκη και τον Κούβελα και τον Μπονίκο, που μας έμαθαν τον πυρήνα της Ιατρικής, στους δασκάλους μας στις βασικές ειδικότητες, τον Ανδρουλάκη, το Βαγενάκη αλλά και στις ειδικότητες όπως τον Γκούμα, τον Παπαδάκη, το Λαμπίρη, το Μανταγό, το Δημόπουλο και όλους τους άλλους. Αν έχω σταθεί όπου έχω δουλέψει ως ιατρός, το χρωστάω με ευγνωμοσύνη σε όλους αυτούς τους μοναδικούς δασκάλους.
Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων, Εθιμοτυπίας και Εκδηλώσεων, Πανεπιστήμιο Πατρών