Ο Χρήστος Παπαδόπουλος ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στα Γρεβενά παίζοντας rock. Όμως, το 1980, στο Πολυτεχνείο της Πάτρας μια παρέα έψαχνε για μπουζούκι. Έτσι γνώρισε τα… παιδιά απ’ την Πάτρα.

Οι πρώτοι τέσσερις δίσκοι του συγκροτήματος «Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα» πούλησαν μέσα σε τρία χρόνια πάνω από 700.000 αντίτυπα, και τα CD τους εξακολουθούν να έχουν απήχηση, αφού είναι το μακροβιότερο συγκρότημα της Ελλάδας στο λαϊκό τραγούδι. Το γκρουπ συνεργάζεται με μεγάλες φωνές, όπως: Ρίτα Σακελλαρίου, Σταμάτης Κόκοτας, Θέμης Αδαμαντίδης, Δούκισσα κ.ά. Παράλληλα, ο Χρήστος Παπαδόπουλος ταξιδεύει σε όλη την Ανατολή (Ινδία – Συρία – Ιορδανία – Ιράκ – Αίγυπτο – Τουρκία και αλλού), όπου πειραματίζεται και αυτοσχεδιάζει με μεγάλους ντόπιους μουσικούς.

Η εκπομπή Χάριν Ευφωνίας που κάνει απ’ το 1995 ως το 2002 στο τηλεοπτικό κανάλι Seven γίνεται άλλο ένα μεγάλο σχολείο γι’ αυτόν, αφού έχει αυτοσχεδιάσει με 120 από τους σημαντικότερους Έλληνες και ξένους μουσικούς. Όλα αυτά σήμερα τα φιλτράρει και τα μεταφέρει στις μουσικές του. Με τα «Παιδιά απ’ την Πάτρα» γέμισαν δύο φόρες σε μια εβδομάδα τον Λυκαβηττό, το καλοκαίρι του 1984. Το 1986 έπαιξαν στη συναυλία της ΕΣΜΕ στο Ολυμπιακό Στάδιο μπροστά σε 80.000 κόσμο.

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος έχει εμφανιστεί στο Ηρώδειο, σε παράσταση για τη Γενοκτονία του Διστόμου. Επίσης έχει παίξει στο Μέγαρο Μουσικής στο Χόμπαρτ, την πρωτεύουσα της Τασμανίας, και στο Μέγαρο Μουσικής στην Παταγονία της Χιλής, σε αφιέρωμα στον Ζωρζ Μουστακί. Το 2013 εμφανίστηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια φεστιβάλ στα Σκόπια με τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες των Βαλκανίων, επίσης τον Απρίλιο του 2015 παρουσίασε την μουσική του στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με μεγάλη επιτυχία.

Παράλληλα από το 1998 αρχίζει να γράφει μουσικές για σίριαλ και ταινίες. Η αρχή έγινε στο σίριαλ του Mega «Κάτι τρέχει με τους δίπλα» το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε σε soundtrack. Την ίδια χρονιά γράφει μουσική για το σίριαλ «Μαύρος Ωκεανός» που γυρίζεται στην Αφρική. Από το 1998 μέχρι το 2015 κυκλοφορεί 12 δίσκους soundtrack, 9 σίριαλ και 3 ταινίες. Οι ταινίες είναι «I Love Karditsa» με τους Onirama, «Λάρισα Εμπιστευτικό» με τον Νίκο Μακρόπουλο και «Γαμπροί της Ευτυχίας» με τις Μέλισσες. Μέσα στο 2016 θα κυκλοφορήσει από την εταιρία Minos με βασικό τραγουδιστή τον Γιάννη Πλούταρχο το soundtrack της ταινίας «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κύριος Κοντός».

Αναλυτικές πληροφορίες για το σπουδαίο μουσικό του έργο μπορείτε να εντοπίσετε στην προσωπική του ιστοσελίδα: http://christospapadopoulos.gr/

Ακολουθεί συνέντευξη του κ. Παπαδόπουλου, που μας παραχώρησε για τη στήλη των διακεκριμένων απόφοιτων του κοινωνικού δικτύου του Πανεπιστημίου Πατρών:

1.Φοιτητική ζωή και Μουσική. Πρόκειται για δύο κεφάλαια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως συμβαίνει στη δική σας περίπτωση, αφού στα φοιτητικά σας χρόνια εκδηλώσατε την αγάπη σας για το συναρπαστικό κόσμο της μουσικής. Μοιραστείτε μαζί μας τις σκέψεις σας.

Χ.Π.: Όντας φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Πάτρας τη δεκαετία του ’80, υπήρχε  ελεύθερος χρόνος για να ασχοληθώ με τη μουσική. Άλλωστε τα φοιτητικά χρόνια τότε ήταν πολύ χαλαρά, αφού και να ήθελες δεν έχανες χρονιά. Βέβαια τα ερείσματα ήταν πολλά για να ασχοληθεί κάποιος με τη λαϊκή μουσική, αφού η Πάτρα έσφυζε από ταβέρνες και μικρά κέντρα διασκέδασης.

Επίσης στα περισσότερα φοιτητικά σπίτια υπήρχε και κάποιος που έπαιζε ένα μουσικό όργανο, ώστε να ανταλλάζουμε τις μουσικές μας γνώσεις. Για εμάς που καταγόμασταν από άλλες πόλεις (εγώ από τα Γρεβενά), δεν υπήρχε και ωράριο, ούτε και φραγμός στο πόσες ώρες την ημέρα θα παίξουμε μουσική. Θα έλεγα ότι η κυρίαρχη ασχολία ήταν η μουσική και μετά το Πανεπιστήμιο, όμως στο πίσω μέρος του μυαλού ήταν να πάρω το πτυχίο.

2.Πώς συστάθηκε το κατεξοχήν νεανικό – φοιτητικό συγκρότημα, με την τεράστια επιτυχία, «Τα Παιδιά από την Πάτρα» και ποιος σας «βάφτισε» καλλιτεχνικά αποδίδοντας το όνομα της πόλης των σπουδών σας?

Χ.Π.: Το 1980 υπήρχε μια παρέα παιδιών που έπαιζαν μουσική στο κέντρο Πανόραμα, αλλά τους έφυγε ο μπουζουξής για τη στρατιωτική του θητεία. Τον Σεπτέμβριο, αν και δεν έπαιζα μπουζούκι (ήμουν κιθαρίστας τότε), άρπαξα την ευκαιρία και μέσα σε δέκα μέρες έμαθα το ρεπερτόριο στο μπουζούκι και ξεκίνησα στη μπουάτ Ιζαμπέλα με τον Λάμπρο Καρελά και τον Αργύρη Παπαγεωργίου. Τον Σεπτέμβριο του ’81 διάβασα μια αγγελία στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» ότι ζητούν φοιτητές για να παίξουν μουσική στην ταβέρνα «Άνθεια» του Αλέκου και Στέφανου Οικονόμου.  Τότε στην παρέα ήρθε και ο Βαγγέλης Δεληκούρας. Θυμάμαι ότι όταν τελειώναμε το πρόγραμμα από την Άνθεια, γυρνούσα πολλές φορές με τα πόδια από το εργοστάσιο ΒΕΣΟ στην Πάτρα και κάναμε καντάδα. Ξέγνοιαστα φοιτητικά χρόνια.

Την ονομασία «Παιδιά απ’την Πάτρα» την έδωσε ο Βαγγέλης Δεληκούρας στον πρώτο μας δίσκο, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του ’84 και πούλησε 350.000 αντίτυπα.

3.Πλέον, μέσω της εγγραφής σας στο κοινωνικό δίκτυο των απόφοιτων του Πανεπιστημίου Πατρών, επιστρέφετε στο ακαδημαϊκό σας ‘σπίτι’ από το οποίο ξεκινήσατε τη σπουδαία διαδρομή σας. Πώς αισθάνεστε  για αυτή την ηλεκτρονική επιστροφή?

Χ.Π.: Θα μιλήσω ειλικρινά.  Η ηλεκτρονική επιστροφή δεν με γεμίζει, γιατί μεγάλωσα σε μια γενιά που δεν υπήρχαν κινητά, πόσο μάλλον διαδίκτυο.  Πιστεύω  ότι οι σχέσεις μας τότε ήταν πιο ανθρώπινες και πιο αληθινές. Πολύ περισσότερο και οι σχέσεις μας με τους καθηγητές, όπου με πολλούς από αυτούς γλεντούσαμε κιόλας στα διάφορα κέντρα που εμφανιζόμασταν.

4.Η πανδημία τροποποίησε πολλές συνήθειες της καθημερινότητας πριν την εμφάνιση της νέας νόσου. Το πλήγμα που δέχθηκε ο πολιτισμός είναι σφοδρό. Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις για τη μετέπειτα εξέλιξη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων?

Χ.Π.: Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες δέχτηκαν μεγάλο καλλιτεχνικό και οικονομικό πλήγμα με την πανδημία, αφού έχασαν την επαφή με τον κόσμο. Προσωπικά αυτά τα δύο χρόνια έγραψα πολλή μουσική. Και αυτό γιατί αυξήθηκε πολύ η μυθοπλασία στην τηλεόραση και μόλις είχα τελειώσει το γράψιμο της μουσικής στο «Κόκκινο Ποτάμι», ξεκίνησα να γράφω για τέσσερις τηλεοπτικές σειρές.

Θεωρώ ότι η μουσική είναι είδος πρώτης ανάγκης και οι Έλληνες με το μεσογειακό τους ταπεραμέντο θα στηρίζουν και θα ακούν πάντα το καλό τραγούδι. Θέλω να πιστεύω ότι θα ξαναέρθει η στιγμή της προ-covid κανονικότητας.

5.Τι έχετε να ‘συμβουλέψετε’ τα νέα άτομα που επιθυμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική? Πώς μπορούν να συνδυάσουν πολλαπλά ενδιαφέροντα όπως την Επιστήμη με τη Μουσική?

Χ.Π.: Αυτό που έλεγαν οι παλιοί, ότι δεν μπορούμε να κρατάμε δύο καρπούζια σε ένα χέρι, δεν ισχύει στις μέρες μας. Οφείλουμε να κρατάμε και πάνω από δύο και όπου αυτός ο δρόμος μας βγάλει. Μπορεί να κάνουμε διδακτορικό, να συνεχίσουμε τις ακαδημαϊκές μας σπουδές, ή μπορεί να διαπρέψουμε στις τέχνες παράλληλα στην εποχή που ζούμε. Για παράδειγμα, εγώ αν και τελείωσα το Πολυτεχνείο, με κέρδισε η μουσική και δεν εξάσκησα το επάγγελμα του Μηχανικού. Παράλληλα με τη μουσική, σπούδασα σύνθεση για δύο χρόνια, έκανα μαθήματα Jazz αργότερα, μυήθηκα στους ήχους της Ethnic μουσικής . Όλα αυτά  με βοήθησαν στο να εξωτερικεύσω τους ήχους της ψυχής.

6.Μοιραστείτε μαζί μας ό,τι θέλετε να καταθέσετε για τα φοιτητικά σας χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πατρών ή όποιες άλλες σκέψεις θέλετε ενδεχομένως αναφορικά με την Επιστήμη σας.

Χ.Π.: Αυτό που έχω να καταθέσω είναι ότι τα φοιτητικά χρόνια πρέπει να τα περνάμε ξέγνοιαστα, αλλά και δημιουργικά. Παράλληλα με τις σπουδές μπορούμε να μυηθούμε σε πολλές δραστηριότητες όπως οι τέχνες, ο χορός, η γυμναστική,  ο στίβος κ.ά.

Είναι τα πιο δυναμικά μας χρόνια και αυτά που θα μας δώσουν τα εφόδια και τα στηρίγματα για το μέλλον.

 

Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων, Εθιμοτυπίας και Εκδηλώσεων, Πανεπιστήμιο Πατρών